,
ART - SCART - SC, AWF, AWF biomechanika
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Udział energii trampoliny w uniesieniu ś rodka ci ęŜ ko ś ci zawodnika podczas skoków z rozbiegu. W skokach do wody podstawową rolę spełnia faza odbicia, poniewaŜ wtedy właśnie ustalana jest wartość i kierunek wektora prędkości początkowej środka cięŜkości S.C. oraz momentu pędu ( krętu ) skoczka. Odbicie z trampoliny moŜna podzielić na dwie części: ugięcie i odskok ( największe odkształcenie deski ku dołowi i maksymalne napięcie mięśni ciała w celu wykorzystania energii przekazanej uprzednio trampolinie ). Przedstawione wyniki stanowią rezultat badań ukierunkowanych na poznanie ilościowych zaleŜności pomiędzy energią przekazaną skoczkowi przez trampolinę a przyrostem energii całkowitej, uzyskanej przez środek cięŜkości zawodnika. Hipoteza badawcza brzmiała: im mniej zawodnik ugnie kończyny dolne podczas odbicia, tym uzyska większe uniesienie S.C. Poczyniono następujące załoŜenia: - podczas naskoku wartość uniesienia S.C. jest dla kaŜdego zawodnika stała, - podczas odbicia zawodnik wykorzystuje przede wszystkim siłę mięśni prostowników stawów kolanowych i biodrowych, - w czasie odskoku trampoliny zawodnik jednakowo usztywnia ciało, bez względu na przyjętą pozycję. Materiał bada ń Badaniami objęto 3 kobiety i 7 męŜczyzn – zawodników o długim staŜu treningowym, specjalizujących się w skokach z trampoliny. Metoda bada ń Skonstruowano metalową obejmę na deskę typu Maxiflex „B”, do której przymocowany został pręt umoŜliwiający regulowanie przykładanego obciąŜenia poprzez podwieszanie pierścieni stosowanych w podnoszeniu cięŜarów. Obejmę umieszczono tak, aby środek części spoczywającej na trampolinie znajdował się w punkcie odległym o 10 cm od wolnego końca deski. Wielkość ta została wybrana jako reprezentująca przeciętne połoŜenie punktu, w którym przyłoŜona zostaje wypadkowa siła reakcji trampoliny, wywołana przez skoczka. Trampolinę obciąŜano masą od 0 do 175 kg co 35 kg. Wartość ugięcia określano w sposób bezpośredni po przyłoŜeniu obciąŜenia i wygaśnięciu drgań deski – 6 odczytów. Tę samą procedurę przeprowadzono dwukrotnie: dla punktu podparcia usytuowanego maksymalnie w kierunku wolnej krawędzi deski – sztywność maksymalna oraz dla punktu reprezentującego przeciwległy koniec zakresu zmienności – sztywność minimalna. W celu oceny techniki fazy odbicia zarejestrowano skoki za pomocą kamery wideo i poddano analizie przy wykorzystaniu oprogramowania komputerowego, pozwalającego na wyznaczenie S.C. ciała. RównieŜ z zapisu filmowego odczytana została maksymalna wartość ugięcia trampoliny w danym skoku. Wszyscy badani wykonali 3 serie po 8 skoków na nogi, przy czym modyfikacji podlegał kąt ugięcia stawów biodrowych i kolanowych. Lądowanie po naskoku odbywało się kolejno: na kończyny dolne moŜliwie najbardziej proste, ugięte w stopniu typowym dla danego zawodnika oraz moŜliwie najbardziej ugięte. W kaŜdym skoku zadaniem zawodnika było uzyskanie maksymalnej wysokości środka uniesienia S.C. Dyskusja Wielkość uniesienia S.C. skoczka zaleŜy, poza energią trampoliny, takŜe od innych, nie uwzględnianych dotychczas czynników – wpływ składowej poziomej energii kinetycznej skoczka, uzyskanej podczas naskoku. Nie została podtrzymana hipoteza badawcza. Wnioski Energia trampoliny ma istotny wpływ na wielkość uniesienia S.C. skoczka, jednakŜe w celu lepszego poznania odbicia z trampoliny konieczne są dalsze badania pozwalające na stworzenie dokładniejszego modelu tej fazy. Typowy dla poszczególnych badanych stopień ugięcia kończyn dolnych jest optymalny lub bliski optymalnego. Zmiana pozycji ciała powoduje w większości przypadków zmniejszenie wartości wysokości uniesienia S.C., przy czym jest ono znaczniejsze przy lądowaniu po naskoku na kończyny mniej ugięte. Bibliografia 1.Fidelus K., Białecki R., Kwaśniewski R., Wychowański M.: ”Udział energii trampoliny w uniesieniu środka cięŜkości zawodnika podczas skoków z rozbiegu.” Wychowanie Fizyczne i Sport 1995 T. XXXIX nr 3 str.39-45 [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Podobne
|